گردشگری به عنوان پدیده های مهم از دیرباز مورد توجه جوامع انسانی بوده و برحسب نیازهای متفاوت اجتماعی، اقتصادی و تاریخی بسط و گسترش یافته است. گسترش ارتباطات و افزایش چشمگیر تعداد جهانگردان و افزایش درآمدهای ارزی حاصل از گردشگری افق های جدیدی را در عرصه اشتغال، بهبود رشد اقتصادی و حتی جنبه های توزیع درآمد به همراه داشته است. شهرستان پاوه با برخورداری از چشم اندازهای طبیعی و سابقه فرهنگی تاریخی کهن، دارای پتانسیل بالایی برای جذب گردشگران داخلی و خارجی است. هدف از این پژوهش بررسی نقش گردشگری بر بهبود اوضاع اقتصادی شهرستان پاوه با استفاده ازمدل SWOT است.

این پژوهش به روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از مدل SWOT انجام شد. نتایج نشان داد شرایط زیرساختی گردشگری شهرستان پاوه در حال حاضر نمی‌تواند به توسعه گردشگری شهرستان پاوه منتهی گردد و باید با ارائه خدمات زیربنایی بیشتر به توسعه گردشگری اندیشید و شرایط اقتصادی حاصل از توسعه گردشگری خوب نبوده است و باید در این زمینه برنامه‌ریزی‌های اساسی ایجاد گردد تا بتوان از قبل توسعه گردشگری به توسعه اقتصادی منطقه نائل شد. همچنین شرایط بازاریابی به طور متوسط توانسته است به توسعه گردشگری شهرستان پاوه بیانجامد، ولی باید در زمینه تبلیغات و بازاریابی تلاش‌های بیشتری صورت گیرد.

واژگان کلیدی: گردشگری، توسعه اقتصادی، شهرستان پاوه، مدل SWOT

فصل اول

کلیات تحقیق

1-1 مقدمه

گردشگری دارای پیامدها و جنبههای بسیاری است که تأثیرات فضایی بر کالبد شهرها بر جای میگذارد. در واقع منظور از فضا، همان مفهوم عینی از فضاست که بخشهای مختلف شهرها از جمله شبکه خیابان ها، بافتهای مسکونی و سایر بخشهای تشکیل دهندهی شهر را در بر میگیرد.گردشگری می تواند با ایجاد تغییر در مؤلفههای مختلفی مانند اقتصادی، جمعیت و فرهنگ و خصوصیات دیگر اجتماعی، در تغییرات فضایی شهر مؤثر باشد(حاجی نژاد و همکاران، 1388). ساختار فضای گردشگری، جدا از ساختار فضایی شهر نیست؛ اما به نسبت ساختار فضایی شهر کوچکتر و محدودتر است. ساختار فضایی شهر متشکل از سه عنصر مهم فضای طبیعی، فضای مصنوع و فضای اجتماعی است که هر کدام از آنها میتواند نقش مهمی در گردشگری داشته باشد، به نحوی که آن عنصر از کمیت و کیفیت مطلوب برای معرفی به گردشگران به عنوان جاذبه برخوردار باشد. گردشگری پدیدهای است که از گذشته دور مورد توجه جوامع انسانی بوده و بر حسب نیازهای متفاوت اجتماعی، اقتصادی و تاریخی به حرکت خود ادامه داده است و با توجه به گسترش ارتباطات و افزایش چشمگیر تعداد جهانگردان و درآمد ارزی حاصل از آن، پیامدهای بسیاری همچون اشتغال را به همراه داشته است. یکی از مهمترین مقصدهای که روندهای گردشگری جهان را در دهههای گذشته تحت تأثیر قرار داده، مراکز شهری است. رشد سفرهای کوتاه مدت این مقصدها را به یکی از اصلی ترین مراکزگردشگری تبدیل نموده و این پدیده خود را در کاهش میانگین سفر گردشگران در سایر مقصدهای دنیا نشان داده است.(cooper & others, 1998)

آمارهایی كه سازمان جهانی جهانگردی ارائه می دهد نشان دهندة اثرات مهمی است كه گردشگری در سطح جهان بر سیستم اقتصادی دارد. درآمد گردشگری بین المللی در سال ١٩٩٨ بالغ بر ٨% كل درآمدهای صادراتی جهان و٣٧% صادرات در بخش خدمات را تشكیل داده و با توجه به رشد ٤ تا ٥ درصدی این صنعت در دهه ٩٠، صاحب نظران پیش بینی می نمایند اگر رشد گردشگری به همین شكل ادامه یابد، درآمد حاصل از این صنعت در سال ٢٠١٠ به بیش از55/1 تریلیون دلار و تعداد جهانگردان به بیش از یك میلیارد نفر خواهد رسید. برای ایجاد یك توسعه همه جانبه و پایدار و همچنین جایگزینی منابع جدید كسب درآمد به جای منابع نفتی نیازمند استفاده از تمامی امكانات و قابلیت ها می باشیم. در این راستا توسعه صنعت جهانگردی كه اقتصاددانان آن را سومین پدیده اقتصادی پویا و روبه رشد پس از صنعت نفت و خودروسازی می دانند، به عنوان نیاز اساسی كشور مطرح می شود لذا بررسی موانع توسعه این صنعت در مناطق مختلف كشور ضرورت می یابد(مدهوشی و ناصرپور، 1382: 27).

گردشگری در جهان کنونی، صنعتی پاک و سومین پدیدهی اقتصادی پویا، پر رونق و رو به توسعه است که پس از صنایع نفت و خودروسازی گوی سبقت را از دیگر صنایع جهانی ربوده است(غفاری، 1386).

به گونهای که بر اساس برآورد سازمان جهانی جهانگردی، ارزش وجوه حاصل از جهانگردی و مسافرت در دهه های آتی با سرعتی افزونتر از تجارت جهانی به سطحی بالاتر از اقلام صادراتی در دیگر بخش های اقتصادی خواهد رسید .(world TourismOrganization,1995)

از لحاظ اقتصادی، امروزه گردشگری بزرگترین و متنوعترین صنعت دنیا به حساب میآید و با 200 میلیون نفر شاغل،گردش مالی سالانه آن به حدود 4/5 تریلیون دلار میرسد. به بیان دیگر، این فعالیت دومین اقتصاد جهان پس از ایالات متحده آمریکا میباشد و 8 درصد کل اشتغال جهانی را به خود اختصاص میدهد. در چهار پنجم کشورهای جهان، یعنی در بیش از 150 کشور، گردشگری یکی از پنج منبع مهم کسب ارز خارجی است و در 60 کشور، رتبه اول را به خود اختصاص میدهد. تعداد کل گردشگران ورودی جهان از 25 میلیون نفر در سال 1950، به 760 میلیون نفر در سال 2004 افزایش یافته و پیش بینی میشود که این تعداد در سال2020 به 1056 میلیارد نفر برسد نرخ رشد سالانه گردشگری در دهه 1990، سالانه 7 درصد و در سال 2004 بیش از 10 درصد بوده است. در 83 درصد کشورهای در حال توسعه، گردشگری یکی از منابع اصلی درآمد و در یک سوم کشورهای فقیر عمده ترین منبع درآمد بوده است(رضوانی، 1387).

گردشگری صادرات عمده 83 درصد از کشورهای در حال توسعه را تشکیل میدهد و برای یک سوم از آنها صادرات اساسی محسوب میگردد(معصومی، 1384: 21).

1-2 بیان مسأله

قرن بیست و یکم، سده بهرهگیری از فرصتهای تجاری ارزشمند در بخش خدماتی بویژه گردشگری است. فعالیت گردشگری امروزه به عنوان یکی از مهمترین و پویاترین فعالیتها در جهان مطرح است. در تمامی عرصهها، چه در سطح جهانی، ملی و منطقهای مورد توجه برنامهریزان دولتی می باشد و شرکت های خصوصی قرار گرفته است. بسیاری از کشورها به این حقیقت پی بردهاند که برای بهبود وضعیت زندگی اقتصادی خود باید ابتکار عمل به خرج دهند و در صدد یافتن راههای تازهای برآیند(لطفی و همکاران، 1384: 51). رشد روز افزون و شتابنده گردشگری موجب شده که بسیاری از صاحب نظران، قرن بیستم را قرن گردشگری بنامند. به نظر متولیان امور گردشگری در پایان قرن بیستم و آغاز قرن بیست و یکم، انقلابی در گردشگری رخ میدهد، انقلابی که امواج آن در اقصی نقاط جهان اثر گذار خواهد بود.(W. T. O. 1996: 9) آنتونیو ساویگناک دبیر کل پیشین سازمان جهانگردی در سال 1998 اعلام کرد:

«گردشگری در پایان قرن حاضر به صنعت شماره یک جهان تبدیل خواهد شد».(Gee, 1994: 16)

این صنعت نقش و اهمیت بسزایی در رشد و توسعه اقتصادی بویژه ممالک در حال توسعه دارد، به طوری که گروهی به گردشگری به صورت یک فعالیت اقتصادی و در نتیجه یک صنعت مینگرند. بنابراین کشورها، ناحیه ها و جوامع برای این که از صنعت گردشگری بهره مند شوند و از آن به عنوان اهرمی برای توسعه استفاده کنند، باید برنامهای را به اجرا در آورند و تغییراتی را در این زمینه ایجاد نمایند. اشتغال و بیکاری امروزه یکی از مسائل مهم در ادبیات توسعه اقتصادی هر کشور میباشد، زیرا اشتغال منبع عمده درآمد مردم و عامل اصلی تعدیل فقر در جامعه است؛ گسترش بیکاری نیز عامل مهم در جهت کاهش رشد اقتصادی و افزایش عارضههای اجتماعی می باشد( نصیری زاده و دیگران، 1382: 211). گردشگری صنعتی کاربر است که افراد با مهارتهای گوناگون و در سنین مختلف را به اشتغال در می آورد و یکی از راههای غلبه بر بیکاری است. از این رو توسعه گردشگری در مکانهای مختلف زمینههای اشتغال دائم و فصلی و نیمه وقت را برای نیروی انسانی با تخصص و آموزش متوسط فراهم می آورد و از نرخ بیکاری میکاهد. علاوه بر اشتغالهای مستقیم در گردشگری زمینه فعالیتهای دیگر در ارتباط با گردشگری اند همچون کارهای ساختمانی، تعمیرات، کرایه دادن اتومبیل، دست فروشی و مانند اینها برای افراد بومی فراهم میشود(سلطانی، 1374: 109).

گردشگری تأثیر فراوانی در ابعاد اقتصادی، فرهنگی و سیاسی کشور میگذارد. ایجاد اشتغال، به جریان انداختن سرمایه های اقتصادی، افزایش تقاضای سفر خارجی و به دنبال آن افزایش امنیت در کشور از جمله آثار مثبت گردشگری است. به علاوه گردشگری می تواند بیشترین درآمد را سبب شود، دریافتی های ارزی حاصل از گردشگری بیشتر از صادرات محصولات نفتی، خودرو و تجهیزات ارتباطی است. همچنین گردشگری نقش مهمی در ترغیب سرمایهگذاری در زیرساختها، ایجاد درآمد برای دولت و اشتغالزایی مستقیم و غیر مستقیم در سراسر دنیا داشته است.گردشگری بیش از هر صنعت دیگری، حرکت سرمایه، انتقال پول وارز را در مقیاس محلی، منطقه ای، ملی وبین المللی را سبب گردیده بطوریکه هزینههای جهانگردی به مراتب بیش از تولید ناخالص ملی و صادرات جهانی می باشد(تولایی، 1385).

در بسیاری از کشورهای جهان، گردشگری به عنوان یکی از بخشهای کلیدی واصلی، برای توسعه وپیشرفت اقتصادی عمل کرده است البته میزان تاثیر گردشگری در توسعه، با نظام حکومتی و جهتگیری آنها، ارتباط مستقیم دارد. آثاراقتصادی گردشگری، چند گانه است. مهمترین اثر آن، ایجاد اشتغال و درآمد است. نتایج تحقیقات متعدد مؤید این است، که گردشگری به کاهش بیکاری و درآمد منتهی می گردد(زاهدی، 1385: 40).گردشگری یکی از بخشهای مهم اقتصادی است که توانسته است به عنوان یک صنعت پاک مطرح شود و ضمن افزایش درآمدهای ارزی برای اقتصاد ملی، کمک شایستهای به رونق اشتغال و ایجاد درآمدها، نماید. این صنعت به عنوان یک صنعت جلو برنده در توسعه مجموعهای از صنایع دیگر بویژه هتل داری، رستوران داری، حمل و نقل داخلی و بین المللی و صنایع دستی نقش مهمی داشته و دارد(معاونت برنامه ریزی و امور اقتصادی، 1388). گردشگری را میتوان صنعت سفید نامید زیرا بر خلاف اغلب صنایع تولیدی، بدون آلوده سازی محیط زیست انسانی، زمینه ساز دوستی و تفاهم بین ملتهاست و صلح و صفا را برای مردم به ارمغان میآورد(محسنی، 1388).

گردشگری در تنوع و غنا بخشیدن به اقتصاد محلی حائز اهمیت است. برای تولیدات محلی اعم از صنایع دستی و یا محصولات کشاورزی جهت ارتزاق گردشگران بازارهای جدید ایجاد میکند. علاوه بر آن، در بهبود کیفیت فرآورده های کشاورزی وصنایع دستی نیز مَؤثر می باشد(تولایی، 1385: 61).

بیکاری هم یکی از مسائل عمده اقتصادی و اجتماعی جوامع کنونی است که بیشتر کشورهای دنیا، مخصوصا کشورهای جهان سوم با آن مواجهاند. رویارویی با مشکل بیکاری و ضرورت و فوریت ایجاد فرصتهای شغلی جدید اجتناب ناپذیر است. یکی از روشهایی که برای ایجاد فرصتهای شغلی و رهایی از بیکاری در سه دهه اخیر مورد توجه کشورها قرار گرفته است، گسترش پدیده گردشگری است. تحقیقات حاکی از این است که بخش گردشگری به ازای هر دلار درآمد حاصله، اشتغال بیشتری را نسبت به سایر بخشها ایجاد می نماید. به همین دلیل بسیاری از سیاستگذاران، توسعه گردشگری را سیاستی مطلوب برای کاهش بیکاری در مناطقی می دانند که در سایر بخشهای اقتصادی، فرصتهای شغلی اندکی دارند(موسایی، 1386: 36).

فعالیت گردشگری در عرصه بین المللی جایگاه خود را یافته و به رسمیت شناخته شده است. بطوریکه سازمانهای بین المللی از جمله “برنامه توسعه سازمان ملل متحد”، “جامعه اقتصادی اروپا” و چند سازمان همیاری بین المللی دیگر منابع مالی لازم را برای انواع مختلف برنامههای توسعه گردشگری درکشورهای در حال توسعه فراهم میکنند. “سازمان جهانی جهانگردی” نیز مدافع اهمیت و برنامه ریزی گردشگری است و به عنوان نماینده اجرائی برنامه توسعه سازمان ملل متحد برای بسیاری از کشورهای جهان برنامه های آموزش برنامه ریزی گردشگری ترتیب داده است(معصومی، 1384: 11).

گردشگری در جهان کنونی، صنعتی پاک و سومین پدیدهی اقتصادی پویا، پررونق و روبه توسعه است که پس از صنایع نفت و خودرو سازی گوی سبقت را ازدیگر صنایع جهانی ربوده است(غفاری، 1386). با این همه، اگرچه ایران از نظر منابع طبیعی و جاذبههای گردشگری در زمرهی ده کشور نخست جهان است، متأسفانه همه آمارهای سازمان جهانی جهانگردی در سالهای گذشته، از روند بسیار کند ورود گردشگران به ایران و در نتیجه، سهم ناچیز این صنعت در درآمد ناخالص ملی کشورمان حکایت دارد(کارگر، 1386(.

کشور ایران با توجه به برخورداری از تمدن کهن و آثار تاریخی فراوان و جاذبههای فرهنگی_طبیعی به تصدیق سازمان یونسکو از نظر دارا بودن جاذبههای گردشگری در رتبه دهم جهان قرار دارد(قدمی، 1389: 112). و در شمار پنج کشور نخست بهره مند از بیشترین تنوع اقلیمی در جهان است و این در حالی است که تنها یک صدم گردشگران خارجی را داراست به گونه ای که در سال 1383 رتبه آخر کشورها را در سازمان جهانگردی جهانی از نظر جذب گردشگر و درآمد داشته است(نوری، 1389: 77). درحالی که با وجود رونق بخش گردشگری در سالهای اخیر هنوز کشور ایران جایگاه شایسته خود را در بخش گردشگری بین المللی در سطح دنیا پیدا نکرده است(قدمی، 1389: 112). غنای جاذبهها در گردشگری ایران موجب شده است که آنرا جهانی در یک مرز بنامند و این جاذبهها آنقدر متنوع است که تقریبا برای هر سیلقهای انگیزه کافی برای سفر به این کشور به وجود می آورد(غنیان، 1389: 94).

با ورود به هزاره جدید، صنعت گردشگری نیز عصری نوین را آغاز کرده است و با وجود مشکلات متعددی که در پیش دارد، انتظار این است در سیستم اقتصادی جهانی بیش از پیش بر اهمیت آن افزوده شود؛ لذا سیاست گذاران باید پیوسته به مسایل اصولی یا زیربنایی در مورد رشد، جهت و آثار این صنعت در آینده توجه کنند.

شهرستان پاوه یکی از شهرهای شمال غربی استان کرمانشاه است که در مجاورت مرز ایران با عراق قرار دارد. به دلیل ساختار پلکانی، این شهر ملقب به شهر هزار ماسوله است. منطقهای که شهر پاوه در آن واقع است بسیار خوش آب و هوا است و در کنار کوهستان اورامانات قرار گرفته است. منطقه اورامانات و شهرستان پاوه با مرکزیت شهر پاوه است که در ´21 46 درجه طول جغرافیایی و ´03 35 درجه عرض جغرافیایی و ارتفاع 1540 متری از سطح دریا واقع شده است. پاوه مرکز شهرستان پاوه در 124 کیلومتری راه کرمانشاه- پاوه قرار دارد. پاوه در 566 کیلومتری تهران( فاصله هوایی) قرار گرفته است. آب و هوای منطقه نسبتا سرد و مایل به اعتدال و نیمه مرطوب است.

شهرستان پاوه به عنوان سر سبزترین منطقه غرب کشور علیرغم برخورداری از فرهنگ خاص مناطق کردنشین و نوع معماری منحصر بفرد و پلکانی شهرها و روستاهای آن علی الخصوص شهرستان پاوه که به نگین اورامانات و شهر هزار ماسوله معروف است و همچنین با توجه به دارا بودن جاذبههای طبیعی، تاریخی و فرهنگی منحصر بفرد خود همچنین مواهب وجاذبه های متنوع، به خاطر داشتن مناظر طبیعی و بکر و بازارچههای مرزی، آثار باستانی، کوههای سر به فلک کشیده، چشمه های آب معدنی(مانند بل)، رودخانههای بزرگی چون سیروان، مراکز عقیدتی و زیارتی، غارهای سنگی چون کنده کاریهای عموحسین، روستای زیبا و پلکانی و ظرفیت های گردشگری این شهرستان که هریک میتواند بعنوان جاذبه هایی در خدمت رشد و توسعه گردشگری قرار گیرد و در طی دهه اخیر پذیرای هزاران مسافری باشد که از اقصی نقاط کشور و برخی کشورهای همسایه برای گذراندن اوقات فراغت خود در فصل بهار و تابستان به این منطقه مسافرت میکنند. جدای از این ویژگیها، آداب و رسوم، نوع پوشش و دیگر شاخصه های فرهنگی به عنوان یکی از اقوام اصیل ایران زمین، باعث ورود گردشگران به این منطقه است. که توانسته است تأثیرات مثبت و منفی زیادی را از توسعه گردشگری پذیرفته و با مسایل مثبت و منفی زیادی همچون ایجاد اشتغال و افزایش درآمد، ارتقای استاندارد زندگی ساکنان منطقه، آلودگیهای زیست محیطی، ترافیک شهری و بین شهری … مواجه بوده و همچنین مرزی بودن، نبود توسعه زیرساخت های گردشگری از قبیل راهها و جاده های مناسب، هتلها و سایر تسهیلات گردشگری که بخش تفکیک ناپذیری از بافت شهری هستند و به مسافران تجاری و تفریحی خدمات می دهند. و همچنین ضعف فعالیت های بازاریابی، ضعف سرمایه گذاری، ناکافی بودن اطلاع رسانی در زمینه پتانسیل های گردشگری از طریق سیستم های نوین، توجه آنچنانی به صنعت گردشگری در این شهرستان نشده است لذا این پروژه برای بررسی و ارزیابی پتانسیل ها و نقش گردشگری در بهبود اوضاع اقتصادی شهرستان پاوه با استفاده از مدل” swot” می باشد.

1-3 اهمیت و ضرورت انجام تحقیق

بر اساس پیش بینی کارشناسان، صنعت توریسم در سالهای آغازین هزاره سوم میلادی حرف اول را در اقتصاد جهان خواهد زد. امروزه این صنعت به عنوان یک مقوله مهم و تاثیر گذار در اقتصاد جهانی پذیرفته شده و کشورهای مختلف دنیا برای رسیدن به توسعهای پایدار دراین راستا تلاش مینمایند. در حالیکه کشور ایران به لحاظ داشتن جاذبههای توریستی، طبیعی و تاریخی جزء 10 کشور برتر جهان محسوب میشود(پیر موذن،1380: 74).

اهمیت و عظمت گردشگری به ایجاد فرصتهای شغلی و درآمد محدود نمیگردد. در صورت برنامه ریزی و توسعه از پیش اندیشیده شده، گردشگری قادر است منافع مستقیم اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، محیطی و سیاسی را ایجاد و سهم قابل توجهی را در توسعه ملی ایفا نماید. به عبارتی به بهبود شاخصهای عدالت اجتماعی، ارتقاء سطح زندگی، رفاه عمومی و تعادل و توازن منطقهای منجر میگردد. در مواردی کارشناسان اقتصاد منطقهای، گردشگری را بعنوان تنها عامل استقرار منابع و توسعه مناطق کمتر توسعه یافته پنداشتهاند(معصومی، 1384: 10).

صنعت گردشگری نقش مهمی در ترغیب سرمایه گذاری در زیرساختها، ایجاد درآمد برای دولت و اشتغالزایی مستقیم و غیرمستقیم در سراسر دنیا داشته است. امروزه جذب گردشگران خارجی به رقابتی فزآینده در بین نهادهای درگیر در صنعت گردشگری تبدیل شده است. زیرا این صنعت، نه تنها در پیشبرد اقتصاد ملی و درآمدهای ارزی نقش دارد، بلکه صنعتی است پاکیزه و عاری از آلودگی و در عین حال ایجادکننده مشاغل جدید گردشگری برای کشورهای دارای جاذبه های جهانگردی نظیر ایران می تواند به مهم ترین منبع کسب درآمد ارزی تبدیل شود. مشروط بر اینکه برنامه ریزی صحیح و همه جانبه توأم با آینده نگری برای آن تنظیم و اجرا شود. این صنعت همچنین می تواند جایگزین اقتصاد تک محصولی، یعنی درآمد نفتی گردد(پور محمدی،58: 1390).

گردشگری در تقویت بنیه اقتصادی، کاهش بی تعادلی های منطقه ای و ارتقای شاخص های توسعه در مناطق غیر برخوردار، توسعه اقتصادی در سطوح محلی، ملی و منطقهای، ایجاد تنوع و دگرگونی در ساختار اقتصادی مناطق در سطوح منطقهای و بویژه محلی و ثبات اقتصادی در سطح کلان نقش مؤثری ایفا می کند(تولایی، 61:1385).

گردشگری بیش از هر صنعت دیگری، حرکت سرمایه و انتقال پول و ارز را در مقیاس محلی، منطقهای، ملی و بین المللی را سبب گردیده به طوری که هزینههای جهانگردی به مراتب بیش از تولید ناخالص ملی و صادرات جهانی میباشد(تولایی، 1386). در این اثنا، مهمترین فضاهایی که مورد بازدید و اقامت گردشگران قرار میگیرد، فضاهای شهری هستند که از دیرباز جذابترین فضاها را تشکیل میدادند. گردشگری در شهرهای کوچک و بزرگ متداول است. این شهرها غالبا گستره وسیعی از جاذبهها را ارائه میدهند. بسیاری از جاذبهها و تسهیلات رفاهی، اساساً برای خدمت به شهروندان توسعه یافتهاند، ولی استفاده از این تسهیلات میتواند به تداوم آنها کمک کند. از این گذشته، شهرها ممکن است مبادی ورود وخروج گردشگران به کشور یا منطقه باشد، و به عنوان پایگاهی برای گردشگران درآیند که به نواحی آن شهر مسافرت میکنند. هتلها و سایر تسهیلات گردشگری، بخشی تفکیک ناپذیر از بافت شهری هستند و به مسافران تجاری و تفریحی خدمات میدهند. به عبارت بهتر، گردشگر شهری کسی است که یا با هدف مسافرت و گردشگری، اقدام به اقامت در شهر نموده و یا آنکه برای بازدید از مناطق اطراف شهر، از آن به عنوان یک مبدأ استفاده میکند(کردی، 1381). هم اکنون گردشگری بزرگترین صنعت در جهان محسوب میشود و قابلیتهای باور نکردی برای رشد اقتصادی دارد. این صنعت آثار منفی اجتماعی و محیطی را به دنبال دارد، هنر مدیریت، ایجاد توازن بین هزینهها و مزایای جوامع است.(Jamieson and Sunalai, 2002)

سازمان گردشگری در بیانیهی مانیل، گردشگری را نیاز اساسی در هزاره سوم معرفی کرده است. شهرها یکی از پر بینندهترین مقاصد گردشگری جهان به شمار میآیند که هر ساله پذیرای میلیونها نفر گردشگرند. مدیریت گردشگری اکنون به فعالیتی مهم بدل گشته است که جریان کارها، اقدامهای اجتماعی و تغییرات فضایی فراوانی را به ویژه در کشورهای اروپایی شکل میدهد(کازس، 1382: 10). لزوم توجه به مقوله سیر و سیاحت و گردشگری، به عنوان پدیدههای جدید در زندگی ماشینی قرن بیست و یکم بسیار احساس میشود و اهمیت این فعالیت روز به روز در دنیا افزایش مییابد، زیرا با روند رو به افزایش فناوری و ماشینی شدن زندگی جوامع و گسترش اختراعات و اکتشافات جدید، که انسان را به شهرها(به عنوان محورهای تحول) وابسته میکند، شهرا با مشکلات بیشماری مواجه شدهاند. توجه به مقوله گردشگری زمانی مهمتر جلوه میکند که بر اساس آخرین آمارهای سازمان جهانی گردشگری در سال 2007 تعداد 898 میلیون مسافرت بین المللی صورت گرفته است و درآمد حاصل از توریسم بین المللی بالغ بر 732 مبیلیارد دلار (روزانه 2 میلیون دلار) بوده است. پیش بینی میشود تا سال 2020 آمار گردشگری بین المللی به 6/1 میلیارد دلار برسد. گردشگری به عنوان بزرگترین بخش تجاری جهان برای بیش از 200 میلیون نفر اشتغال ایجاده نموده است و یکی از هر 12 شغل از آن گردشگری است، به عبارتی دیگر در مجموع 8 درصد مشاغل دنیا به گردشگری اختصاص دارد که از نظر تولید ارز خارجی در کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه گردشگری یکی از پنج منبع اصلی درآمد خارجی است و در 60 کشور، گردشگری به عنوان اولین منبع درآمد به شمار میآید. گردشگری به عنوان منبع اولیه تولید ارز خارجی بیش از 83درصد کشورهای در حال توسعه و به عنوان منبع اصلی ارز برای 3/1 فقیرترین کشورها به حساب میآیند(نیازمند، 1387: 106).

گردشگری در قرن بیست و یكم در چارچوب نوآوری های فناوری، كاركردهای جدید مدیریتی و سیطره همه جانبه سرمایه داری، همراه با شكل گیری اقتصاد جهانی وكم رنگ شدن مرزهای سیاسی، تحولات بسیاری را در فضاهای جغرافیایی سبب شده است(ضرغام، 390:1376).

تعداد صفحه :130

قیمت :37500 تومان

پایان نامه نقش گردشگری بر بهبود اوضاع اقتصادی شهرستان پاوه

متن کامل پایان نامه مقطع کارشناسی ارشد رشته جغرافیا

دانشگاه آزاد اسلامی

واحد کرمانشاه

بلافاصله پس از پرداخت ، لینک دانلود فایل در اختیار شما قرار می گیرد

و در ضمن فایل خریداری شده به ایمیل شما ارسال می شود.

پشتیبانی سایت serderehi@gmail.com